Zorg in de wijk

Op woensdag 26 november hebben wij een gastcollege gehad van Dr. Riet Hammen-Poldermans. Haar college ging over informele zorg en onder andere familie- en niet familiale zorg in de wijk.
Dr. Riet Hammen-Poldermans vertelde dat er bewustwording over de gezondheidszorg moet zijn en hoe die in de toekomst zou moeten zijn. Volgens Dr. Hammen-Poldermans bekijken veel mensen dit met een mythisch magische blik. Hiermee doelt ze op dat wij denken dat er voor ons gezorgd wordt. Door God of in dit geval de overheid. Ze geeft aan dat we van dit beeld af moeten. We moeten van mythisch magische zorg naar voor jezelf zorgen. Er is namelijk niemand die voor je zorgt, je moet het zelf doen. Dus moet er op actieniveau worden geparticipeerd.

Dr. Hammen-Poldermans heeft een systeem opgezet wat ervoor zorgt dat mensen die bijvoorbeeld geen naasten of familie hebben, toch in een sociale kring komen en niet afhankelijk blijven van de overheid. Zo moet er hulp in de wijk komen. Mensen die zelf geen hulp kunnen inroepen via internet, moeten de buurtcontactpersonen inroepen. Zo wilt Dr. Riet-Poldermans een 'safe netwerk' uiteenzetten voor mensen die eenzaam zijn en onder andere geen kinderen hebben. Dus bieden we hulp in de wijk aan mensen die we eigenlijk nog niet kennen maar ook aan mensen die bijvoorbeeld lijden aan dementie. Voor hulp in de wijk is erwel het één en ander nodig, namelijk:

-         Attitudeveranderingen à door middel van Hoofd; wat en hoe?, Hart; Stel dat ik later ook zorg nodig heb? Hand; in actie komen!

-         Digitale hulpsystemen matchen à WeHelpen enZorgVoorElkaar

-         Netwerk van buurtcontactpersonen à zij voeren de hulpvragen van de wijkbewoner in

-         Signaleringssysteem nodig à Voor onder andere: Dementieconsulenten, Casemanagers,Wijkverpleegkundigen en POH's.

Wanneer er dus een vraag komt vanuit de wijkbewoner gaat deze vraag naar de buurtcontactpersonen. Deze buurtcontactpersonen zorgen ervoor dat dit bij mevrouw A. komt en mevrouw A. Gaat langs bij de wijkbewonerdie de vraag had om bijvoorbeeld haar boodschappen mee te nemen. Wanneer mevrouw A. bij de wijkbewoner binnen stapt blijkt dat mevrouw met meerdere problemen te kampen hebt. Zo kan mevrouw A. aan de bel trekken bij de buurtcontactpersonen om de wijkbewoner te laten helpen door een zorgprofessional. Hierdoor is er een ontlasting van de mantelzorgers en voorkom je eenzaamheid. Het is een vicieuze cirkel waarbij het vooral ook draait om sociaal gedrag. Dan is nog de vraag, wie stelt zich hiervoor open? Sommigen
mensen hebben dit in hun opvoeding meegekregen, sommigen leren dit of komt de kwestie voor uit hun religie. Zo kan de motivatie intrinsiek of extrinsiek
zijn. Maar vooral ook situationele factoren zijn bepalend. Want ligt dit binnen iemands competentie en zijn er de juiste vaardigheden en kennis voor? En wat is nu juist om te doen?

Zo zijn er twee denkwijze van de 'helper':

-         Hedonistisch à vooral gericht op genieten, het uitbundige leven, egoïsme en voordeelgericht.

-         Normatief à Mensen krijgen dit vanuit hun opvoeding of religie mee

Hieruit blijkt dat hulp niet vanzelfsprekend is. Het draait allemaal om multiple wederkerigheid, hoe activeren we het helpen?

Zelf vind ik dit een goed initiatief, mensen horen er voor elkaar te zijn, uiteraard. Maar hierbij komt wel kijken dat dit beeld wat Dr. Hammen-Poldermans
schets wellicht ietwat onrealistisch is. Haar streven waardeer ik zeker en het feit dat we ons niet meer kunnen vasthouden aan de overheid ben ik helemaal met haar eens. Dit vraagt om andere acties en ik denk dat dit er één van is. Ik ben van mening dat in de samenleving waarin we ons nu verkeren, dit de juiste oplossing is en we er min of meer toe worden gedwongen. Maar of het haalbaar is, is de tweede vraag..