De Herbergier
De Herbergier te Tilburg
Op 07-01-2015 zijn we langs geweest bij de Herbergier in Tilburg. Dit is een particulier alternatieve opvang voor dementerende ouderen, die gerund wordt door Patrick en zijn vrouw. Er zijn 26 vestigingen van de Herbergier in Nederland. De Herbergier is een alternatieve opvang, omdat de opvang een oude school is geweest en voor elk persoon die daar woont is een ruime kamer met een eigen badkamer. Hetgeen wat de Herbergier zo bijzonder
maakt is het feit dat er dementerende ouderen rondlopen met een indicatie voor een gesloten afdeling. Bovendien zijn er in de Herbergier géén gesloten deuren, de mensen kunnen overal naartoe en naar buiten wanneer zij dat willen. Dan zet een ieder gelijk al zijn vraagtekens, is dat wel verantwoord? Want, is dat niet gevaarlijk wanneer deze mensen zo maar op stap gaan? 'Nee hoor' antwoordde Patrick. 'Wanneer dit wordt opgemerkt gaat één van onze mensen mee met meneer of mevrouw en lopen gezellig een stukje mee, vervolgens weten ze de weg niet meer en vraagt de medewerker of ze niet zin hebben in een kopje koffie in de Herbergier. Dat lusten ze wel en zo lopen ze samen weer terug.'
Elke oudere heeft een eigen kamer met badkamer. Deze kamers zijn naar eigen smaak ingericht door de ouderen en hun eigen spulletjes staan er dan ook. Wilt mevrouw bijvoorbeeld een pimpelpaarse muur of een schilderijtje aan de muur ophangen, dan mag en kan dat. Wilt meneer nog niet uit bed? Prima, over een uurtje zijn we er weer. Wat de gasten willen, dat gebeurd en niet andersom. Merkwaardig is dat Patrick de mensen die er wonen niet cliënten noemt, maar gewoon gasten. Want dat zijn ze tenslotte. Er wordt bovendien ook niet
gerapporteerd, waar bij de opleiding tot verpleegkundige veel op wordt gehamerd. Bij de Herbergier zijn ze ervan overtuigd dat je de tijd die je in rapporteren steekt, beter kan gebruiken om tijd door te brengen met de mensen en om hun je liefde te geven. Eten gebeurd in de gezamenlijke woonkamer, net zoals andere activiteiten. Rondom het gebouw is er een tuin aangelegd waar door de mensen ook buiten tijd kunnen doorbrengen. Buiten staat er ook een ren met wat kippetjes, in de tijd dat wij hier waren was het rusttijd en zat er een mevrouw in de woonkamer, geheel op haar gemak, naar de kippetjes te kijken. Zo merken we op dat alles hier heel gemoedelijk gaat en het is buitengewoon wat voor liefde mensen hier ontvangen.
Patrick runt de Herbergier samen met zijn vrouw en zijn dan ook inwonend met een eigen appartement.
Dit is best bijzonder, hun zijn dus altijd in de buurt met de inwonende. Ook hebben hun er bewust voor gekozen om dit schoolgebouw in zijn eigen staat te behouden. De trap en de indeling is dan ook niet verandert, alleen de grootte van de kamers. Drempels en trappen zijn nog te vinden in het gebouw, Patrick vind dit geweldig. Mensen met een rollator hebben toch hun beweging nodig en daar zit dan enige uitdaging in. Hij vertelde zo ook over een oudere meneer met zijn rollator, die alles op alles zette om over de drempel te komen met zijn rollator. Patrick is dan ook van mening dat deze drempels de fysiotherapeut buiten de deur houd.
Wat ook opvallend is, is dat Patrick en zijn vrouw niet zo maar iedereen kan toelaten in de Herbergier. Belangrijk is vooral dat de familie het eens is met regels die worden gehanteerd. Zo is er namelijk wel eens een voorval geweest met een mevrouw die zelfstandig een rondje was wezen wandelen en gevallen was, met als gevolg een gebroken arm. Na de familie te hebben ingelicht, vonden zij het geweldig dat hun moeder zelf het initiatief had genomen om op stap te gaan. Zo ziet de Herbergier de familie eigenlijk als een partner en zo willen zij dit ook houden. De belangen zijn namelijk hetzelfde: het beste voor de gast. Daarom is het van belang dat elke partij het eens is met de afspraken die gemaakt worden.
Ik vind dit een bijzondere inrichting van zorg. De mensen die hier wonen worden verzorgd en opgenomen in de sociale sferen, wat best bijzonder is voor dementerende ouderen die op een gesloten afdeling horen volgens de indicatie. Maar wat het nu zo bijzonder maakt is het dat alle deuren openstaan en zelden de mensen echt naar buiten gaan. Of de trap bijvoorbeeld, hier zijn geen hekjes voor, ze worden dan ook niet veelvuldig gebruikt want er is ook een lift in het gebouw, maar toch gebeuren er geen ongelukken. Het feit dat iemand ergens opgesloten zit is merkwaardig, terwijl dit misschien helemaal niet nodig is. Ja, voor zijn of haar eigen veiligheid. Maar bij de Herbergier is er ook sprake van eigen veiligheid en hoeven de mensen zich niet opgesloten te voelen omdat er gewoon voldoende begeleiding is om inderdaad die mensen het gevoel te geven dat ze thuis zijn en nog eigen baas. En, zeg nou zelf, alles wat niet mag is leuk toch? Dus waarom een traphekje plaatsen om uitdaging op te
zoeken? Ik vind deze manier van zorg heel speciaal en ik denk dat meer mensen de gedachten van Patrick zouden moeten delen.